روزی عشق من شده همچو فلک طبق طبق
از چه برای گندمی شدم همیشه مستحق
کلبه ی تاریک دلم در آسمان هفتم است
ماه شب چهارده آمده و زده فلق
عینک بشکسته خود به چشم کس نمی زنم
کتاب بی صحافی ام نمی خورد ورق ورق
بر سر راه هیچ کس کمین و مانع نیستم
به شاهراه لا مکان پل زده ام به ما سبق
سفره ی نان و دلق خود همیشه باز کرده ام
سخاوت از کرامتم نمی کند ز غم عرق
خانقه محبتم گوشه ی باغ ری شده
عربده میکشم ز غم به مستی و به حق و حق