تا کوی دوست دربدر و بی جگر روم
مستانه در تکامل و اوج خطر روم
باران رحمتی که به فرقم نزول کرد
گمراه عالمم که به جای دگر روم
مستغنی مقرب ذات خدا شدم
در هر کجا روانه شوم بی خبر روم
دستم به گیسوان بلند نگار بود
با این غزال عشق و نسیم سحر روم
اشک یتیم باعث طغیان آتش است
صد حیف در تلاطم او بی اثر روم
موی عروسکی به روی شانه ام نشست
تاروز وصل در الم و در شرر روم
پروانه را میار به تشیع شمع عشق
تابوت او به دوش دلم شعله ور روم