رشته ز مریم است به دور گلوي دل
با سوزن مسیح نمودم رفوی دل
هر خواهشی که بود پذیرفته ام به عیب
من برده ام به خلوت دل آبروی دل
شبنم بخیل بود که از روی گل پرید
حسرت گذاشت تا به قیامت به روي دل
موسی غریب بود نه فرعون روز نیل
آب ایستاد از طرق گفتگوی دل
رندان سینه چاک و غلامان عشق یار
باده زداند روز ازل از سبوی دل
زلف نگار و غمزه ی چشمش دلم ربود
گم گشته راه راه ندارم بکوی دل
دیشب ترا بغل زده ام تا سحر گهان
صد دست بوسه من بستاندم ز روی دل
کار کریم شبنم گل پاک می کند
شرمندگی بر آورد از آرزوی دل
در آستان روضه ی ماه محرمیم
تغیر کرده است زغم رنگ و بوی دل