غزل ردیف ( م)
همیشه بر سر هر سنگ آسیا بودم
تقاص چاک گریبان هر بلا بودم
هماره خاک به چشمان بخت خود ریزم
تمام عمر به دنبال ابتلا بودم
به موی عاریه سوزن زدن کرامت نیست
پی قشنگی خود با قد دو تا بودم
به دود هر نخ انگشت خود قسم می خورد
که رفته ام به هوای تو بی هوا بودم
شکار پای قضا و قدرشده گویش
به اختیار در آغوش مبتلا بودم
# خلیل-کاظمی