غزل ت

بی حسابی در کتابم صد حساب آورده است

آتشی،دودی بر این قلب کباب آورده است

دوش بودم من خمار آلوده در دیرخراب

ساقی میخانه از بهرم شراب آورده است

رحلتم را در رحیلم انسجامی داده است

بر سر بیمم ولایش بوتراب آورده است

گر دلم تنگ است و اشکم نابسامان می‌چکد

از دل این غنچه مینای گلاب آورده است

بار عصیان را به شاهین دل خود وزن کن

ذره المثقال از ام الکتاب آورده است

سوختم چیزی دگر باقی نماند از بهر حشر

از قیامت زودتر این آفتاب آورده است

در تغابن از عطش له له زنان جان میدهم

بهر من سرباخته لب تشنه آب آورده است