از وسعت بهشت رسیدم در این سرا
در نیت نخست شدم غرق مبتلا
من رزق خویش خوردم و رانده شدم ز خلد
آب از سرم گذشت در این کاروانسرا
رد مظالمی ست به حلقوم روزگار
دین اش ادا کنید شود دفع هر بلا
آئینه را به دست دل زنگیان مده
صد تکه می‌شود زغبار و ملال ها
من حق خویش را بستانم از این کریم
شرمنده کن مرا تو ز گفتار ناسزا
صد جنت است قفل زبانت نگاهدار
پاره مکن تو پرده ی پندار خویش را
مردا ن نا شناس امیر محبت اند
خدمتگذار خلق و فرستاده ی خدا
بی دست و پا تر از من بی مایه ؛ نیستی
در خواست من نکردم و دادی به من چرا
شوریدگان که مست عبارات صائبند
با واژه گل زدند به فرق خلیل ها