غزل اسقبال بیدل ردیف د

معاشران حقیقت همیشه سر مستند

درست کار و جوانمرد و شاه و یک دستند

شکسته اند سر نفس را به هاون عشق

ولی دلی ز کسی از عناد نشکستند

چرا به سوژه ی عاریه استعاره کنند

عبارت همه موضوع آنچنان پستند

شکست تارک هفت آسمان به آه دلی

رواق و طاق فلک را به تیر غم بستند

سوار ابر زمستانی بلا شده اند

مدافعان به نگاهی ز لامکان جستند

سیاه کار مباش و ببر سر خواهش

غلام حلقه به گوشت جهانیان هستند

نمی کنم به کسی التماس بهر نیاز

فسرده گان محبت چو من چنین رستند

مرا مواخذه کن تا که شرم گریه کند

که این جماعت زنگی دل مرا خستند

به طوق گردن ما نام یا علی مدد است

که فوج فوج به ما تا به عرش پیوستند