مادر عاطفه و مرد خرد گشته عقیم
پسر نوح شده زنده دوباره به سقیم
جمع بی دایره بود و دل ما دایره داشت
همه رفتند شده وهم در این شهر مقیم
سر این سفره کسی دست درازی نکند
تا طلسم اش به گشاید به عنایات کریم
بویی از عاطفه در بطن زمانه نبود
ختم شد دوره ی مردانگی و عهد قدیم
عالمی را به کلامی تو به هم می ریزی
بسته ای هر دو ید حضرت شیطان رجیم
چند روزی ست در این معرکه جولان بدهی
نتوان برد از این آب برون تکه گلیم
ما که مردیم دگر فاتحه خوانی چه رواست
جای ما خاطره ها مانده به افسوس و ندیم
سر بی حوصله گی هست در این کلبه ی دل
طی کنم با غزل صائب و سعدی و کلیم