به اشک چشم نوشتم چو داستان فراق
هزار سال به راه است کاروان فراق
فراق فاصله دارد ز من و الا من
به دست خویش بگیرم گلوی جان فراق
بیا بیا ز غمت پاره پاره شد دل من
ز تیر آه شدم همچنان کمان فراق
به هر کجای جهان العزیز می خوانند
خدا کند برسد دیگر آن زمان فراق
وصال گم شده چون طفل دربدر در راه
شده ست شهر خموشان دگر خزان فراق
ز دیر آمدنت ماه پشت ابر ظهور
چو منحنی شده این هفت آسمان فراق
جرس بگوش دلم دنگ و دنگ و دنگ آید
چو غنچه وا شده سوسن شده زبان فراق