تیر و کمانش

در پشت فلک کرده کمین تیر و کمانش

چون چشم شده در وسط قلب نشانش

دیدم به روی قاب سحر ماه نشسته

غم دایره بسته به سر کلبه ی جانش

بسمل شده ام قبل تولد به نگاهش

تیری به دلم خورده از ابروی کمانش

از بس نمکین است سیه خال لب او

اجزای جهان حلقه زده دور دهانش

پیشانی او جام جم هر دو جهان است

زوم کرده نظرها به طریقی ز بیانش

تسبیح بیارید به زنار ببندید

عالم شده ساکن به در دیر مغانش

سوزن مزنید آبله ی پای کسی را

اشک دل او می‌چکد از هر مژگانش