دردو دلهای من فراوان است
بر دلم غم همیشه مهمان است
دل من در شراره گردیده است
چشم من پر ستاره گردیده است
در بر قبر بی چراغ من
شمع سوزد ز درد و داغ من
روز و شب آه و ناله دارم من
غم هفتاد ساله دارم من
آن شبی که هجوم آوردند
چون که از خانه ام برون بردند
از جفا خانه ام در آتش کرد
نزد من همسرم چنان غش کرد
کودکانم چو بید لرزیدند
بر غریبی من بگرئیدند
یاد کردم ز مادر و پدرم
بهر آنها هماره خونجگرم
کوچه های مدينه دیدنی است
وصف نامردی اش شنیدنی است
دیده ام من به موج ژاله ی خویش
مادر هیجده ساله ی خویش
به روي خاک اوفتاده هنوز
آن حرامی برش ستاده هنوز
همه هستی به زیر زلزله بود
مادر من جوان و حامله بود