سکوت شب شکن از بغض آسمان آمد
چو رعد و برق عظیمی ز کهکشان آمد
هجوم حادثه ها ریختند ابر هه وار
هزاره ی ستم و جور بی نشان آمد
تمام شهر سکوت است و خفته در خوابند
ز دست ظلم که آوار ناگهان آمد
دوباره زد شرری آتشی مدينه را
چرا به خانه ی حیدر شرر فشان آمد
اگر که یاد مادر خود کرد در آتش
ز بهر یاری او مام قد کمان آمد
به خاکها بکشیدندپیر مردی را
که جان برون ز تن او کشان کشان آمد
سه بار تیغ ذلالت کشید بر صادق
که هر سه بار رسول پیمبران آمد
به سوی خانه ی خود آمده ست با تجلیل
دو باره بر تن طفلان روان چنان آمد
ولی به خیمه نیامد حسین در آنروز
بمیرم از ستمی اسب بي زبان آمد
هزار واقعه در یک خروش بر هم ريخت
به گوش ها ز حلقوم شه اذان آمد
چه زهر بود که می سوخت بی صدا چون شمع
که ناله از دل بلبل به صد فغان آمد