غزل از عزیزی میترسم

ز بهر غصه ی من قصه هاست می داند

که هر چه قصه نوشتم کسی نمی خواند

من از عزیزی این رسم و راه میترسم

به خرتلاق به گل هر که رفت می ماند

سگرمه ات بگشا در زمانه خندان باش

که هر چه خواست قضا و قدر بگرداند

ز نه سپهر بلا درد و داغ می‌بارد

اگر که دوست بخواهد ترا گل افشاند

بشین بگوشه ی خلوت تلاوتت سر کن

خدا اگر که بخواهد ترا بچرخاند

برو بیا و تمنا برو مخواه از کس

که این تملق و منت بکس نمی ماند

همیشه از نفس صاحب النفس خواهم

که از طوایف عاشق بلا بگرداند