زنگار

مرا در آینه با حسن روی خویش مهمان کرد
به زشتی ام نمی دید و به زیبائیش عنوان کرد
نمی خواهم ببینم روی آئینه دگر ای دوست
چرا او عیب هایم را به یک لحظه نمایان کرد
تو شب کوری الا آئینه و لالی و مستوری
که طوطی بهر تو پاره چنان چاک گریبان کرد
الا ای آینه تو مثل من زنگار رخ داری
سیه روئیم هر دو عیب را نتوان که پنهان کرد
زمستانست ها کردم بر آئینه رخش مات است
به خود لرزید از سرما گله او از زمستان کرد
گرفتم آینه در پیش رویم تا سخن گوید
مرا او با نگاهش گفتگو کرد و پریشان کرد
# خلیل- کاظمی