نه سنگ قبر نه ترحیم نه نان و خرمایی ست
نه فاتحه ونه روضه و نه گل آرایی ست
علی و چادر خاکی و درب نیم سوخته
و بچه های قد ونیم قدش تماشایی ست
یکی گرفته بکف جام آب با گریه
بیاد مادر پهلو شکسته غوغایی ست
مزار فاطمه دیر علی شده شبها
که کار روز ولیلش زغم شکیبایی ست
شب گذشته یتیمان گرسنه خوابیدند
شود خراب سپهر ش چه شام یلدایی ست
کسی سراغ علی را دگر نمی گیرد
چه روزگار عجیبی شده چه دنیایی ست
دو گوشواره به سجاده در بر زینب
بیاد ضربه ی سیلی چنان تجلایی ست