بی جهت کم آوردم

الا غریب تر از هر غریب در عالم
فقط برای تو من بی جهت کم اوردم
هزار لطف بکردی به من نمیبینم
ولی گلایه ی بیجا ز محضرت کردم
کجا به نوکرشان اینهمه بها بدهند
به گرد تو به جهان من هماره میگردم
به من نگاه مکن جان مادرت زهرا
که من ز دین و ز عصیان چو کوهی از دردم
مرا ببخش حسین جان غلام بی ادبم
تمام عمر دلم را چو گل نپروردم
نکرده ام چو غلامی تو کردی اربابی
چگونه من به چه رویی دوباره برگردم