ردیف ه

به صحرای قیامت ساختم برجی و کاشانه
به بزمش کرده ام روشن هزاران شمع و پروانه
مداد رنگی ما را عوض کردند در مکتب
همان هایی که دزدیدند عصا از کور دزدانه
کجا رفتند رندان قدیمی جایشان خالی ست
نمی بردند عشق هیچ کس را رند و رندانه
در آن بدو تولد کودک مارا عوض کردند
که این طفل معذب بی پدر مانده غریبانه
نگار سبز گون شاهراه قلب عاشق ها
هزاران پل زده با زلف خود از شانه تا شانه
جبین آستین، خورده چروک و دست در جلوه ست
چنان ریزش کند.از تنگنای دل کریمانه