آشنایان که چراغ خانه ی بیگانه اند
تا به کی آبستن و در بند آب و دانه اند
دست هایی که درون آستین پرورده اند
مارهای افعی خفته در این کاشانه اند
بر سرم جای هما سیمرغ وحشت پر زده
پنجه های خونی اش برگیسوانم شانه اند
آسمان بر سطح دنیای حقیقت پل زده
گمرهان مست غرور و کافر افسانه اند
چون هواپیمای بی بالند در پرواز دل
عارفانی که شریک شمع بی پروانه اند
خشک مغزان خون مردم را به جای می خورند
این جماعت دشمن پیمانه و میخانه اند
سنگ ها معراج شان را بی نشانه می زنند
کودکان در حسرت یک خنده ی دیوانه اند
#خلیل_کاظمی