آسمان دیده ام را شمس و اختر میکشد
ماه را دیدم به دست خویش دلبر میکشد
شمع در بازی دراز قله ی خاموشی است
بی محابا کاین چنین پروانه اش پر میکشد
با مژه بر روی قلبم دوستت دارم نوشت
یا که عکسم را به اشک اش دست مادر میکشد
بسکه خمیازه کشیدم در خراب ستان می
این خماری منت از ساقی و ساغر میکشد
کشتی مهر و وفا را بر میان خویش بست
کل عالم را به تنهایی به محشر میکشد
روزتغییر وتمیز ی در سفیدستان دوست
عفو ترد روسیاهان چون علم سر میکشد
سایبان روز رستاخیز باشد رحمت اش
بر سر اهل محبت بال شهپر میکشد